ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ ΕΔΕΣΣΑΣ… 10 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ!!!

Με πρωτοβουλία του αείμνηστου συμπολίτη μας Ευάγγελου Δίζα και της συζύγου του Αμαλίας, που ήταν και οι κύριοι δωρητές, ιδρύεται στο Δήμο μας το 2005, ο Οίκος Ευγηρίας «Ευάγγελος και Αμαλία Δίζα» με σκοπό την αξιοπρεπή διαβίωση της πλέον ευαίσθητης ομάδας συμπολιτών μας, των ανθρώπων της Τρίτης Ηλικίας .

Η τοπική κοινωνία αναγνώρισε αμέσως τη σημασία του και με περίσσεια αγάπη, αγκάλισε τη λειτουργία του, συνεισφέροντας με κάθε τρόπο, για την καλύτερη εξυπηρέτηση των ενοίκων του. Αξίζει να θυμηθούμε τη μεγάλη συμβολή της κας Ευθυμίας Γουναρά – Βυρώζη μαζί με τη συνδρομή πολλών ακόμα συμπολιτών μας.  

14/9/2005: Εγκαίνια Γηροκομείου, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, παρουσία του Αρχιεπισκόπου, του Μητροπολίτη, αρχών και πλήθους κόσμου.

Με το Δήμο Έδεσσας χρηματοδότη,  την Ιερά Μητρόπολη και την Ν.Α. να συμβάλλουν οικονομικά, αλλά και το Σύλλογο Φίλων του Γηροκομείου υποστηρικτικό μηχανισμό, ο Οίκος Ευγηρίας «Ευάγγελος και Αμαλία Δίζα» ή όπως τελικά επικράτησε στην κοινωνία, το Γηροκομείο Έδεσσας, λειτούργησε με 11 υπαλλήλους διαφόρων ειδικοτήτων και πολύ γρήγορα, έγινε πρότυπο λειτουργίας για τη χώρα. 
Με σεβασμό, ακολουθώντας σύγχρονες αντιλήψεις και αξιοποιώντας κάθε νέο θεσμό σχετικό με τη κοινωνική φροντίδα ηλικιωμένων ατόμων, προσπαθήσαμε και εκπληρώσαμε τους σκοπούς της ίδρυσής του, έχοντας την ευθύνη της λειτουργίας του.

Σήμερα, 10 χρόνια μετά, στην νέα πραγματικότητα όπως αυτή σταδιακά διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια, όπου το αυτονόητο αμφισβητείται και η κοινωνική παρέμβαση αποτελεί ανάγκη πλέον, για τη διατήρηση κάποιου επιπέδου κοινωνικής συνοχής, δυστυχώς η λειτουργία του έχει καταστεί προβληματική.

" ...ας σοβαρευτούμε ! "

Είναι δύσκολη η ώρα του λογαριασμού. Και ήρθε...

Πρέπει να τον πληρώσουμε ...και αυτό θα κάνουμε τελικά.

Δυσανασχετούμε, καθυστερούμε, αντιδρούμε  ...αλλά  μέχρι πότε ;

Πρέπει επιτέλους να  αποδεχτούμε αλλά και μαζί  να ομολογήσουμε, ότι ζήσαμε κοντά στα 30 χρόνια αλόγιστα, δίχως μέτρο, εξυπηρετώντας τις επιθυμίες μας και τα χαμηλότερα ένστικτά μας. Χωρίς στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση, ξεπουληθήκαμε στον ¨μαμωνά¨ και ανατρέψαμε τις αξιακές μας προτεραιότητες. Εκφυλιστήκαμε ...αλλοτριωθήκαμε.

Σήμερα πληρώνουμε και ενδεχομένως  υπέρμετρα το τίμημα της αλλοφροσύνης. Και ενώ στον καθένα μας η θηλιά της καθημερινότητας ολοένα σφίγγει, το πολιτικό σύστημα, που κατά κύριο λόγο ευθύνεται για το αδιέξοδο, έχει καταρρεύσει.

Συναλλαχτήκαμε με καιροσκόπους πολιτικάντηδες, υποκύψαμε στα νοσηρά χάδια του συστήματος και παραδοθήκαμε άνευ όρων σε ψεύτικες κομματικές υποσχέσεις.

Σε αυτή τη γωνιά της γης κανένας δεν δικαιούται το τίτλο της παρθενίας.