"ΣΥΓΚΛΙΣΗ Δ.Σ. ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ - ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ "

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ¨ΕΝ ΕΡΓΩ¨                                                 ΕΔΕΣΣΑ  16-03-2016

                                                                  ΠΡΟΣ :        κ. ΠΡΟΕΔΡΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ

                                                                                                     ΔΗΜΟΥ ΕΔΕΣΣΑΣ

        Κύριε Πρόεδρε,

       Με την παρούσα επιστολή, εκφράζουμε για ακόμα μία φορά την έντονη ανησυχία μας, για το διαρκώς διογκούμενο πρόβλημα του μεταναστευτικού – προσφυγικού που αντιμετωπίζει η χώρα.

       Δεδομένης της στάσης που έχει υιοθετηθεί από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το κλείσιμο των συνόρων στα δυτικά Βαλκάνια, και την αδιάλλακτη και εκβιαστική συμπεριφορά της Τουρκίας, διαμορφώνεται πλέον ¨de facto¨ κατάσταση εγκλωβισμού στη χώρα μεγάλου αριθμού προσφύγων – μεταναστών, χωρίς να υπάρχει η αναγκαία προετοιμασία όσον αφορά τις υποδομές υποδοχής και στήριξης των αναγκών τους.

       Εάν δε στα παραπάνω προσμετρηθούν και οι εκτιμήσεις αναλυτών, που ανεβάζουν τον αριθμό των εγκλωβισμένων στις 400.000 άτομα, μέχρι τον Μάιο, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι τα μεγέθη θα καταστούν μη διαχειρίσιμα και οι εικόνες της ¨Ειδομένης¨ που πραγματικά δεν τιμούν κανέναν μας, θα πολλαπλασιαστούν.

"Οι μετανάστες...οι πρόσφυγες...εμείς... και ο κόσμος όλος!"

    Σταυροδρόμι πολιτισμών ο τόπος μας, πέρασμα από την ανατολή στη δύση κυρίως... και εμείς διαχρονικά μπολιασμένοι, από αυτήν την ιδιαιτερότητα, καλούμαστε με αφορμή, την χωρίς προηγούμενο μεταναστευτική ροή προς την Ευρώπη, να επιβεβαιώσουμε σχεδόν γονιδιακά, αρχές και αξίες πανανθρώπινες, δοκιμασμένες στο χρόνο.

       Σήμερα, στις ραγισμένες από την προσφυγιά ψυχές μας, στις χαραγμένες από τη ξενιτιά μνήμες μας, στη λαβωμένη από τη σύγχρονη Οδύσσεια των παιδιών μας αξιοπρέπεια, η παρουσία και ο αγώνας των συνανθρώπων μας, που γλύτωσαν από τα κύματα του Αιγαίου και διεκδικούν το ¨μερτικό τους στη ζωή¨ στις λάσπες της Ειδομένης, μπορούν να μας ξυπνήσουν;

      Να πούμε και πάλι κόντρα σε κάθε λογική, φτάνει!...Και πώς να γίνει, άραγε αυτό;

      Κι όμως, αυτό που φαντάζει αδύνατο, είναι μπορετό και είναι τόσο δύσκολο, όσο εύκολο και αυτονόητο, ήταν για τις ¨γιαγιάδες της Μυτιλήνης¨ να αγκαλιάσουν και να περιποιηθούν το μωρό που δεν ήξεραν, τη μάνα που δεν μπορούσε  και που φυσικά δεν έφταιγαν, για όλα αυτά που συνοδεύουν τη σύντομη ζωή τους.

      Σίγουρα, η αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας είναι δύσκολη, είναι ακόμα ένα μεγάλο πρόβλημα, που προστίθεται στην αφόρητη ομολογουμένως καθημερινότητά μας και λογικά δεν το θέλουμε... όμως...

 ...πώς να κλείσουμε τα μάτια και να προσποιηθούμε ¨αυτιστικά¨ ότι δεν συμβαίνει;

...πώς να απωθήσουμε μνήμες που ακόμα ζέχνουν πίκρα και θυμό;

...πώς είναι δυνατόν, εμείς, να επιτρέψουμε η απόγνωση να σκιάσει την ελπίδα;