Είδαμε....
Τα λιοντάρια...να κοτίζουν.
Τους ερασιτέχνες ...να γίνονται στυγνοί επαγγελματίες.
Το άσπρο ... να
μαυρίζει.
Τη σημαία των ¨πιστεύω¨
μας... να κουρελιάζεται.
Την ψήφο μας... να φαλκιδεύεται
Την αξιοπρέπειά μας
...να ποδοπατείται
Την ελπίδα μας, για
καλύτερες μέρες ...να εξανεμίζεται.
Αυτά και άλλα πολλά ακόμα.... μόλις μέσα σε ένα χρόνο. Κάτι
σε κακοριζιά μου φέρνει όλο το σκηνικό που ζούμε ή μπορεί να είναι καμιά
καλοστημένη φάρσα- τιμωρία για την έκλυτη ζωή που υποχρεωθήκαμε να ζήσουμε, τα
προηγούμενα χρόνια.
Όποια πολιτική μάσκα και να αφαιρέσουμε, την ίδια στρυφνάδα αντικρίζουμε , το ίδιο
παγωμένο βλέμμα μας καλεί σε υποταγή, ακόμα και η έκπληξη μας απαγορεύεται
,πόσο μάλλον η αντίδραση.
Είμαστε για λύπηση. Είχαμε μάθει αλλιώς. Διεκδικούσαμε, φωνάζαμε
στο δίκιο μας, ακόμα και στο άδικο, σαν να μας χρώσταγαν ...δεν πιστέψαμε ούτε
στιγμή πως το παραμύθι είχε και κακό λύκο...
Ώσπου ήρθε και είναι και πεινασμένος...κατασπαράζει τις ζωές
μας αδηφάγα...και με τα λιγοστά του αποφάγια αξιώνει να νοιώσουμε χορτάτοι.
